Amaç: Malign epitelyal over tümörlerinde CD47 ekspresyonunun klinik ve prognostik önemini incelemektir.

Gereç-Yöntem: Hastalara ait veriler hasta dosyalarından alındı. Tümör örneklerinde CD47 ekspresyonunun saptanması için immun histokimyasal yöntem kullanıldı. Santa Cruz sc-12730- CD47 Antibody (B6H12) kiti kullanıldı. Tümör hücrelerinin en az 1/3`ünde ekspresyon (+), en az 2/3'ünde membranöz ve/veya sitoplazmik ekspresyon: (++), yoğun membranöz ve/veya sitoplazmik ekspresyon (+++) olarak değerlendirildi. Verilerin istatistiksel analizinde SPSS 20.0 programı kullanıldı.

Bulgular: Ortanca yaş 55, olguların 28'i premenopozal, 55'i postmenopozal dönemde idi. 44 olguda HGSOC ( 28'i platin dirençli hastalık), 6 olguda LGSOC, 14 olguda müsinöz, 19 olguda Clear cell histolojik tipleri vardı. 20 hastada grade I, 12 hastada grade II, 51 hastada grade III hastalık vardı. Evrelerine göre değerlendirildiğinde 24 olguda Evre I, 6 olguda Evre II, 53 olguda Evre III hastalık vardı. Olguların 43'ünde lenf nodu metastazı yokken 40 hastada lenf nodu metastazı vardı. 30 hastada LVI yokken 53 hastada LVI vardı. Olguların 37'sinde asit yoktu, 18 olguda 500ml'den az, 28 hastada 500 ml'den fazla asit vardı. Çalışmaya alınan 83 olgunun 32`sinde CD47 ekspresyonu saptanmadı, 36 hastada (+), 15 hastada (++) CD47 ekspresyonu saptandı. İleri yaş, postmenopozal dönem, yüksek grade`li seröz over kanseri, grade III tümör, platin direnci, ileri evre, lenf nodu metastazı, LVI, perop asit varlığı, R1 ve R2 rezeksiyon, relaps varlığında yüksek CD47 ekspresyonu saptandı. CD47 ekspresyonu saptanan olgularda toplam ve hastalıksız sağkalım daha kısa idi. Ortlama sağkalım sırasıyla 1, 3 ve 5 yılda %83, 49 ve 38 bulundu. CD47 (-) ve pozitif olgularda 1, 3 ve 5 yıllık sağkalımlar sırasıyla %83x76, %54x35, %45x26 idi (CD47 ekspresyonu OS ilişkisi Şekil 1'de, PFS ilişkisi Şekil 2'de ve CD47 varlığı PFS ilişkisi Şekil 3'te gösterilmiştir).

Sonuç: CD47 ekspresyonu over kanserinde bağımsız kötü risk faktörü olarak saptandı. CD47`yi hedefleyen magrolimab`ın kötü risk faktörleri ve özellikle platin dirençli olgularda standart tedaviye eklenmesinin yararlı olabileceği düşünüldü.